Saints Row review (Series X) - Aardige reboot met krakkemikkige fundering

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik Saints Row al sinds deel drie niet meer interessant vind. De franchise liet me namelijk zien dat er iets bestaat als té over de top, en daarom was ik blij dat Volition met een reboot op de proppen komt die een meer ’grounded’ insteek zou hebben. Na enkele uren spelen kon ik echter al concluderen dat Saints Row ook weer niet te veel de andere kant op valt: Santo Ileso is een gekkenhuis met hilarische physics en fantastische personalisatiemogelijkheden die de lol op standje elf zetten. Met een hoop frustraties, dat wel.

In Saints Row kruip je in de huid van... nou ja, wie je maar wil. In onze previews en de trailers van de game heb je al kunnen zien dat de personalisatiemogelijkheden schier oneindig lijken. Dat is bij uitstek het hoogtepunt van Saints Row: dat je met een druk op je telefoon jouw personage een compleet ander uiterlijk kunt geven, en zóveel details kunt aanpassen dat je praktisch elk personage uit elk medium ooit kunt namaken.

Omdat de personage-editor al ruim voor de game uitkwam, stond er een waslijst met door andere mensen gemaakte personages op me te wachten. En reken maar van yes dat ik daar na de intromissies zo'n anderhalf uur doorheen zat te bladeren. Talloze iconische personages uit franchises als SpongeBob, Star Wars en Dragon Ball en talloze bestaande mensen zijn al nagemaakt. Het is werkelijk een feest van herkenning.

Sexy Squidward (de SpongeBob-meme), een cursed versie van Winnie de Poeh (een grote, behaarde gele man met een rood shirt en zonder broek), Piccolo en Master Roshi (uit DBZ), Tobias Fünke in zijn blauwe never-nude-outfit (uit Arrested Development), Blade (van Marvel), Jigsaw (de pop uit Saw), Grote Smurf, Frankensteins monster, Walter White (uit Breaking Bad), Shaggy (uit Scooby-Doo), de Joker (alle versies), Big Smoke (uit GTA: San Andreas), The Mask, The Rock (Dwayne Johnson), Waluigi en Wario, Megamind, John Wick, Donald Trump... de lijst houdt maar niet op en het is hilarisch om al die personages en mensen op te zien duiken in de cutscenes van Saints Row.

Zo aanschouwde ik hoe Sexy Squidward en zijn drie trouwe vrienden van een versplinterd groepje - elk zit bij een andere factie - een criminaliteitimperium opbouwen. Het strijdtoneel is Santo Ileso, een stad met een oppervlakte van een paar kilometer, omringd door weinig interessante natuur. Jij en je Saints-vrinden moeten korte metten zien te maken met de drie facties die elk in andere districten huishouden: Los Panteros, de Idols en de Marshalls. Oftewel: een straatbende met een auto-obsessie, een bende met een imago-obsessie en een particulier militair bedrijf dat natuurlijk zo corrupt is als maar kan. Tja, de orginaliteitsprijs gaat Volition met zijn wereld niet winnen. En met het verhaal al helemaal niet.

Tijdens mijn previewsessies werd ik lekker gemaakt met beloftes over een "gegrond" verhaal dat emotionele momenten kent, maar dat stelde me flink teleur. Ja, er zijn enkele aandoenlijke momenten wanneer alle vrienden bij elkaar zijn. En ja, dialogen zijn hier en daar best leuk geschreven en er is prima humor die zonder compleet over de top te gaan net geschift genoeg is om regelmatig een glimlach op je gezicht te toveren.

De grote maar is echter dat Volition niet veel verder kwam dan het verzinnen van die vriendschap als de rode draad door dit verhaal. De vrienden houden van elkaar, staan voor elkaar klaar, maken een voor een de andere facties onschadelijk en dan... Oh shit, er moet nog een climax zijn? Laat me die even uit mijn anus plukken en zonder de stront ervan af te schrapen hem in de game stoppen.

Want plotseling is er een personage dat ineens heel erg jaloers is op de vriendjes, en jouw personage wil doden om zelf die vriendschap op te eisen. Deze 'wending' komt compleet uit het niets en slaat werkelijk nergens op, dus verwacht niet al te veel van dit verhaal.

Het is dat ik gaandeweg een hoop chaotische taferelen kreeg voorgeschoteld - van een gewelddadige treinroof tot het besturen van een belachelijk sterk vliegtuig - anders had ik het verhaal niet eens willen afmaken. Saints Row moet het daar dan ook totaal niet van hebben. Wel van de heerlijke chaos en het feit dat je om de twee seconden wel ergens een explosie ziet. 

Over de combat kan ik kort zijn: Saints Row schiet lekker weg, met een paar handenvol wapens die je al uit tig andere games kent en een paar over-de-top variaties die je later kunt ontgrendelen. Je wordt steevast geconfronteerd met grote groepen vijanden die jij met je kogels en een klein scala aan skills en perks alleen (of met vrienden) te lijf moet gaan, en dat is prima hersenloos schietvermaak. Weinig verrassingen, veel explosies: soms is dat meer dan genoeg.

Vind je de combat niks, dan valt er weinig uit Saints Row te halen. Praktisch elke missie en zo'n 75% van de zij-activiteiten mondt uit in een grootschalig vuurgevecht of autogevecht. Origineel allerminst, maar wel erg grappig door de over de top physics. Zelfs met een kleine botsauto kon ik bepantserde bussen van de politie met één beuk(je) laten exploderen, en omdat alles zo explosie-gevoelig is laten zelfs npc's door bijvoorbeeld per ongeluk tegen een paaltje op te rijden regelmatig een vlammenzee achter.

Al met al is dat een uitstekend recept voor heel wat co-op-plezier, want je speelt Saints Row toch samen om voor zoveel mogelijk chaos te zorgen, en chaos is de norm in dit explosieve Santo Ileso. Andermans game joinen heeft wel nog zo zijn haperingen, maar werkt verder prima, dus als co-opgame is Saints Row een aanrader.

In singleplayer is er ook een hoop te doen, maar je komt - mede door het verrassend korte verhaal - al snel in de typische openwereldsleur van lijstjes afvinken en map-markers bezoeken terecht. De vele doelstellingen zijn best uiteenlopend, maar komen bijna allemaal neer op een vuurgevecht, een autoachtervolging, een race tegen de klok of het uithalen van allerlei escapades met je wingsuit. Ze zijn wel leuk verpakt in witwasbedrijfjes: van een toxische afvalverwerker tot een schoonmaakcrew voor plaatsen delict, en van een radiostation tot een heus Dungeons & Dragons-achtig kasteel (Santo Ileso is namelijk óók het toneel voor flinke LARP): elk bedrijf heeft zo zijn eigen doelstellingen en bijbehorende activiteiten.

Je kunt zelf kiezen in welk district je welk bedrijfje plaatst, en omdat bij veel van die bedrijfjes ook dingen als aanplakborden horen, personaliseer je zo ook de stad een beetje. Dat is leuk gedaan, maar ik had graag gezien dat er iets substantiëlere missies of diepgaandere verhaallijnen aan verbonden waren (zoals bij die D&D-missies wel het geval is).

Verder zijn er plekken waar je concurrentie moet uitschakelen (een groep vijanden moet neerschieten), ’historische gebieden’ waar je telkens een vijftal informatiebordjes moet zien te vinden en nog een handjevol andere verwaarloosbare activiteiten. Oh, en 120 collectibles die je in de speelwereld aantreft en in het hoofdkwartier van de Saints kunt neerzetten. Lijstjes, lijstjes, lijstjes.

Saints Row is dus een laagdrempelige game die jou en mogelijk een vriend een leuke, chaotische zandbak voorschotelen met meer dan genoeg kanonnenvoer om urenlang op te blijven schieten. Ook in singleplayer is er genoeg te doen, afhankelijk van hoe goed jij tegen standaard openwereldactiviteiten bestand bent en houdt van lijstjes afwerken. Maar helaas, zoals zoveel eerder verschenen openwereldgames is ook Saints Row bezaaid met bugs.

Veel van die bugs zijn nog wel grappig, zoals dat je pijn lijdt als je per ongeluk tegen de autodeur aankomt bij het uitstappen, of dat je wapen soms 90 graden gedraaid is in je handen. Of dat als je op een dak of trap een finisher doet (een manier om health terug te krijgen), de animatie gewoon afspeelt alsof je op de grond staat en je ineens half door de lucht wandelt om vervolgens keihard naar beneden te donderen. Maar helaas zijn er ook een hoop vervelende bugs die je dwingen een save opnieuw te laden of de console te herstarten.

Zo worden sommige wapens ineens onzichtbaar, verdween mijn crosshair een paar keer en liep de game meerdere malen vast tijdens een laadscherm. Sommige auto's op de weg en npc's verdwijnen in het niets, anderen duiken juist opeens op. Een bug bij de Criminal Empire Table (waar je de witwasbedrijven op de kaart neerzet) zorgt ervoor dat de hele game vastloopt. Bij een Threat-missie moet je soms een politiebusje opblazen, maar die kan door een bug onverwoestbaar zijn.

Ook de in-game smartphone kent bugs: bij het klikken op een van de apps weigert hij soms de app te laden en krijg je alleen de telefoonachtergrond te zien, en bij het bladeren door de personages schiet je soms ineens terug naar het begin van de lijst. Bij de laatste missie krijg je een enorm krachtig vliegtuig, maar de camera was bij mij grofweg 200x ingezoomd totdat ik de game opnieuw opstartte. En bij het laatste bossgevecht probeerde de npc een finisher op mij uit te oefenen, maar schoot hij halverwege de animatie naar de andere kant van de kamer om daar de lucht een pak slaag te geven. Om vervolgens een halve minuut stil te staan.

Het allervervelendste was wel dit: na een missie waarbij je de politie eerst met geweren te lijf gaat, om vervolgens met een geldtruck een ontsnappingspoging te wagen, liep de game vast tijdens het laadscherm. Na opnieuw opstarten moest ik de missie opnieuw doen, maar ineens kon ik onmogelijk bij de politieagenten komen. Ze stonden namelijk vlakbij op een viaduct, en ik kon ze vanaf de grond niet neerschieten. Zoiets gebeurde minstens vijf keer, in vijf verschillende missies: je moet een groep vijanden neerschieten, maar twee of drie van de npc's staan tweehonderd meter verderop uit hun neus te eten en jij mag niet bij ze in de buurt komen omdat je dan ’het missiegebied verlaat’. Opnieuw opstarten en hopen dat ze nu wél goed spawnen, dan maar. Frustratie alom.